Hiçbir şey hissetmiyorum. Kış geldi. Kış insanın kalbini de donduruyor demek ki. Yeşilden beyaza kesen ağaçlar, tek gözlü tekir kediler ve kocaman bir ayla baş başayım. Göğe bakmak yetiyor. Çırılçıplak dallar bulutlara uzanırken eski leylek yuvalarını da işaretliyor. İçlerinde ne var, çok merak ediyorum. Boş kabuklar mı? Nereye gittiler? Neden orada kuruldu o yuva? O boş yuva, kalbimiz olmasın? Bilirim, mevsimler gelip geçer ve soğuk bir iz kalır geride. Buz tutmuş anıları çözen bir güneş aramak boşuna.
Trene biniyorum, hızla hareket ediyor çelik yığın. Camlar buğulu. Sana yakın olan istasyona geldiğimde sağ elimle camı silip küçük, ağlayan bir boşluk açıyorum orada. Sular damlıyor, dışarısı hapsoluyor. Apartmanların içinde senin daireni seçiyor gözüm. Bir duygu arıyorum uzakta yanan ışığa bakıp, ama yok, hiçbir sözcük kalmamış bende. Sonra, “Işık yanıyor işte,” diyorum içimden, “…orada. Ev yine sıcak mı acaba? Kiminle şu an, ne yapıyor?” Tam o an bir hüzün kaplıyor içimi ve görüntüler bir bir kayarken telefonuma gidiyor elim. İsmini buluyorum, ‘Numarayı Sil’ tuşuna tam basacakken vazgeçiyorum. Telefondaki zaman ayarını geriye alıp en yakın istasyonda insem, koşarak, ter içinde oraya varsam diyorum; bir mesaj yazsam: “Balık aldım; taze ekmek var mı, geliyorum…”
“Kapıda beni görünce boynuma sarılır mı?” Küçük bir gülümseyiş belirip kayboluyor yüzümde. Sözcüklerle oynamayı seviyorum. Hepsi iç sesimizin, düşlerimizin uzantısı değil mi? Saçmalık belki, evet, ama yine de güzel. Işık sönüyor. Ait olduğu karanlığa gömülüyor ev. Camın buğusu yeniden çekiyor perdeyi. Bu sahneden uzaklaşıyorum. Sonraki durakta inip soğukta bekliyorum. Hava etimi ısırıyor. Trenler bir bir gelip geçiyor. İnsanların telaşlı konuşmalarını dinleyip hareketlerini izliyorum. Son tren gara yanaşıyor ve binip yola devam ediyorum. Nereye gidiyorum, bilmiyorum. Camı siliyorum. Herkes bana bakıyor. Kocaman bir boşluk var önümde. Gülümsüyorum. Kar yağıyor.