Yazmak Üzerine.—Klasik yazarların hepsi olmasa da birçoğu eserlerini yatakta oturarak yazarlardı. Keynes, ‘homoekonomikus’ olarak tabir edilen iktisadî insanın psikodinamik tüketim ve tasarruf temayülleri ile kâr peşinde koşan hayvanî içgüdülerini teorize ettiği iktisat metinlerini yatakta yazardı.
Proust ‘Kayıp Zamanın İzinde’ derinlere dalan dolambaçlı cümlelerini astım krizleri arasında yatakta yazdı. Mark Twain de kendi hayal ürünü olan hikâye kahramanlarından Huckleberry Finn’in maceraları gibi düşler dünyasındaki yolculuklarını yatakta yapıyordu. Kafka’nın da, Tolstoy’un da, Dostoyevski’nin de ve bugün klasik olarak okunan daha birçok on dokuzuncu yüzyıl yazarının da kimi zaman yatakta yazdıklarını tahmin ediyorum. Bunun nedenlerinden biri, yataktaki uyku ile uyanıklık arasındaki o rüya hâlidir.
Yazıya ve hattâ şiire en uygun hâl budur. Yatakta oturarak yazmakla masada oturarak yazmak arasındaki temel fark böyle ortaya çıkar. Masada oturan tam bir uyanıklık içinde Husserl’ın ‘yaşam dünyası’ olarak kavramsallaştırdığı şimdi’dedir. Yatakta yatan kişi ise uyku moduna geçmiş sayılır. Yatakta oturan kişinin ise yarısı düşler dünyasında iken diğer yarısı da bu dünyadadır. Sonunu bir türlü getiremediğim şiirlerimi bir sabah uyanır uyanmaz aklıma âniden gelen dizelerle tamamladığım çok olmuştur.
Behçet Necatigil’in de ‘ben en güzel şiirlerimi masa başında değil, geceleyin sokak fenerlerinin altında yazmışımdır,’ sözünün altında yatan anlam da yine bu uyku ile uyanıklık hâlidir. Peter Pan’ın dediği gibi: “Uyku ile uyanıklık arasında bir yer var bilirsin, düşlerin hâlen hatırlanabildiği; seni daima orada seveceğim, seni daima orada bekleyeceğim.”
Bütün gerçek yazarlar okurlarını daima orada beklerler. Bütün gerçek okurlar da sevdikleri yazarları daima orada severler. Yazarların ve okurların buluşma yeri orasıdır. Başka hiçbir yerde hiç kimseye randevu vermeyin.
Volkan Hacıoğlu, Poetik Meditasyonlar, Artshop Yayınları, 2018