Küçük bir evde yaşıyordu
kimi kareydi kimi dikdörtgen utangaç bakan odaları
başkaları için seçilmiş duvarda yer yer
başkalarına göre çerçeveler posterler
belki boya çatlaklarını saklıyordu
gitgide daralan bir çembere oysa
sıkışmıştı yüreği.
Sanki bir şeyi kendinden saklıyordu
bilmez gibi görünerek anlamını bildiği sözcükleri
tanıdığı her insana tanıtmadığı
bir kendiyle dolaşırdı sokaklarda
daralırdı döndüğünde her evinden kaçışında
teşvik edip genişleyen kapılar.
Her şeyi anlatan sözcüklerden
hiçbir şey anlatmayan bir dil bulmuştu kendine
günlerce gecelerce herkes gibi
hep böyle dinledim onu
tarifsiz bir merakla inatla dinledim
sonunda sarhoş bir gece vakti sormayı
ne demek istediğini akıl ettim.
Böyle konuşmayı o öğretti bana
dünya yuvarlaktır
dönerken bin yıllardır yörüngesinde
insanlar gündüz güneşe gece aya bakar
ama zaten birisi çıkıp bir gün
bir şeyleri anlasaydı hiç olmazdı
bu sözcükler
Desen: Nesli Türk