Meşrutiyet Caddesi’ni üst geçitle geçecektik.
Beraberimizdekiler bazen ileride,
Bazen gerimizde oyalanıyorlardı.
“Hiçbir şey hayal ettiğim gibi değil,” dedi,
“Heyecanıma kuş kaçtı…”
İkinci Yeni’yi çok severdi.
Kar geç saatlere doğru yeniden başlamıştı,
Şehir bembeyazdı.
Üst geçitte bir tek ikimiz kalmıştık,
Ankaralı daha çok yolu kullanırdı
Karanfil’le Konur arasında gidip gelirken.
Evlenmek üzere yeni taşınmaya başladığı
Balgat’taki evine gittik bir arkadaşımın.
İçeride;
Yatak odasındaki
Naylon kaplaması bile yırtılmamış,
Örtüsüz bir çift kişilik yataktan
Ve küçük salonun
Eski kanepesinden başka bir şey yoktu.
Evin, o küçük salonu hariç bütün camları perdesizdi.
Yatak odası, Ankara’nın kıpırtısız kırmızı göğü
Ve sokak lambalarının altındaki karların
Sarısı içindeydi.
En küçük bir hareketimizde
Altımızdaki naylon hışırdıyordu;
Yan yana,
Sırt üstü yatıyorduk ikimiz de.
Biraz sessizlikten sonra,
“Seni çok özledim.” dedim
Islanmış olmaktan titrerken,
Eşyasız ev ısınmıyordu.
“Ne hissettiğimi bilmiyorum.” dedi.
Bütün hışırdamaya
Büyük bir hareketle tek seferde katlanıp,
Pencereyi seyredebileceğimiz
Biçimde sarıldım arkasından.
Günlerdir susmaya zorladığı kalbi,
Geç kaldığım için sırtından göğsümü yumrukluyordu;
Ama dudakları
Heyecanındaki kuşun ağzıyla konuşuyordu hâlâ.
Âşık bir kadının ilk kaçışları
Çağırmaktır her zaman.
“İnanma,” dedim,
Sakallarım yanaklarını çiziyordu;
“İnanma kuşların söylediklerine.
Kuşlar bu yalanı her bahar söyler.”
Birinci Yeni’ye bayılırdım…
Resim: Orhan Peker
_____
NOT
ELEŞTİREL KÜLTÜR (EK Dergi) sitesinin edebiyat editörü Erkan Karakiraz’ın seçtiği eserler, sitenin edebiyat bölümü Litera’da yayımlanıyor. Matbu ya da dijital herhangi bir ortamda yayımlanmamış öykü ve şiirlerinizi, literaoykusiir@gmail.com e-posta adresine gönderebilirsiniz.
.
.
.