Bir kara safranın atımında dehşete düşüren bir saflaştırıcılık vardır. Yaşam Ölüm / Ölüm Yaşam. Vebadan olabilir ölüm ya da bir araba kazasından, bir cinayetten. Ama aslında hangisi olursa olsun vebadır o.
En ilkel anlamıyla canlı olan, moleküllerinin en ince sınırlarına dek kendisini organsız yapmaya uğraşmış olan bir beden: Artaud / Elektroşok / Toplumu uyandırmak gerek.
Bir zamanlar mitokondri de bir canlıydı. Görülecek acılar: Görebilmeli ve duyabilmeli insan. Hepsinden önce ince kulaklı olmayı becerebilmeli. Çünkü vasat öldürücüdür. Vasat insanlarla doluyuz biz. Biz, ta kendimiz, içimizdeler… O vasat insanları tek tek bulmalı ve daha çok yaşamalı.
Daha çok yaşamalı çünkü hiçbir şeyi göremeyişimizin bir nedeni var. Çırpına çırpına ölenler vasat insanlardı aslında. Onlar ki yaşamlarında hiçbir çırpınışa göz yummadılar. Onlar ki ellerini sıcak sudan soğuk suya koymak istemediler. Onlar ki vasatlığı bir din gibi, ahlak gibi yüce bir yere yerleştirmiştiler. Onların yaşamları hiç sarsılmadı, hiç kararmadı, hiç öldürülmedi. Onların yaşamları hiç bozuma uğramadı, hiç gündeliklikten ayrılmadı ve hiç yaşamadı da.
Ey metafiziğin vahşeti: Seni özlüyoruz şimdi. Şimdi biz, yıl 2022’deyiz. Şimdi vasatlığın en vasatına doğru olan yolculuğumuzda epey ilerlemiş durumdayız.
Gözde Genç’in Kara Safra’sı böyle başlıyor ve sonra bir yerlerde şunu diyor: “Ben … Her şeyi yapabilirdim… Her şeyi…” Sarsılarak ağlamayı da becerebilirdim.
Yine başlamalısın, yeniden başlamalısın sen. Yaşamaya…