Hepi topu kırmızı bir çakmak!
Dışarı çıksan; herhangi birinde, tekel büfede, sokakta, satıcı çocukta… bulabileceğim herhangi kırmızı bir çakmak. Bu öylesine değil ama, öylesine değil bu, değil bu öylesine. Bir daha aynısını bulamayacğım bir şey bu. Bir daha asla bende bir şey unutmayacak olmanı hatırlatan, yanmayan çakmak.
Bende unutup yokluğunun asla farkına varmayacağın,tıpkı artık yokluğumu hissetmeyeceğin gibi bana benzeyen kırmızı bir çakmak bu. Doldurulmayı, dokunulmayı hatta biraz sürtersen alev elev yanıp etrafını aydınlatmayı ve yeniden her şeyi yakmayı bekleyen kırmızı…
Loş ışıklı o evde, plağı ters düz etmeyi sıraya koyduğumuz bir gece, sigaranı yaktıktan sonra beni öpüp elime tutuşturduğun ve yenisini kendine yaktığınla beraber, anlaşılır bir susuşla uzandığımız o evde yanımızda duruyordu bu çakmak.
Hiç geçmeyecek bir yaranın kazısına başladığın o gecede, inkar edeceğin sevginin ellerinde vuku bulduğu, körleşmeye başladığım o gecede, yanımızda duran kırmızı çakmak.(Bunları okumayacak olman ne garip)
Terazinin bozulmaya başladığı, kokunu kaydetmeye başladığım boynunda hayat var diye keşfettiğim gezgeninde -oksijenin muadili olan boynunda kokunla- gaz lambasını yakalım mı dediğin ve lambayı onunla yaktığın çakmak.Dünya’da ilk aydınlatılan sokakta önümüzü göremeyecek o gecede de arabayı ararken yorulup sigaramızı yakan o çakmak.
Ne kendi kıymetinin ne de o gecelerin kıymetini bilmeyecğin gecelerde bize eşlik eden varlığını sadece işe yaradığında var saydığımız o çapsız şey adeta kahraman kesildi bugün üzerime. Gazı bitik basması bozuk bu dilsiz mahluk yerle bir etti bedenimi.
Her şey atılmıyor işte bir kenara,elinde gazı bitmiş basması bozulmuş olsa da ellerinin değdiği bir şeyi atamıyor insan. Oysa sen de bana değmiştin, dolu kalbime sürtmüştü kalbin yanmıştık o gece ve gecelerce.Her şey atılıyor işte, baksana bize benimle şu küçük büyük kırmızı çakmağa baksana !
Yanmıyor işte baksana yanmıyor! Baksana.