babaya döndü bu karanlık kaygı büyüyor
gövdemden çıkıp bir çıplaklığa yerleştim
insan insan damlıyorum zamandan dışarı
bitersem hiçliğe asılı bir imge olacağım
ki patlarsam adıma “hayat” desinler
bir ağaçtan tek başına terlemiş bir kurt
geçmişsiz ve yarasız yaşasınlar
benim kalbimi insana karıştırmasınlar
babaya döndü bu karanlık annem azalıyor
önümü yokluyor sütün ar’ından düşüp
çarmıha eğilip gösteriyorum arkamdaki boşluğu
orada üvey bir adam bağırsaklarımdan
ağzıma akıyor döllerini kanatarak
“ağzım” diyorum anne ağzımı öpme
aşkımın kirini düşürme şeytanın rahmine
o kirden ne sana hayat, ne de bana ölüm
annem her gece adına “oğul” dediği yarım bir kızla
iki kulağın ete değdiği o ilk anı o ilk nefesi
bölüyor ters akan bulanık sulara
siyah beyaz bir fotoğrafta bir gelinlik
damat altı ay sonra çıkmış kareden ben karında
çıkmışlara bölüyor yazımı altılara
ruhuma dokunmuş dokunacak herkesi
söküyor artık bir yere akmayan nehrimden
babaya döndü bu karanlık kaygı büyüyor
bir düğümün içindeki içimde ah içim
bir yanı çocuk bir yanı saçları sırtında kaçak
göğsümden düşsün diye lanetli kadın muradı
terk edildiği yerlerden bir yarımı terk edip
başım eğik, ruhum pişman, dönüyorum kendime
ama birleşmiyor oğul ile koca, çocuk ile tanrı
yanıyor yataklar, eriyor kasıklarım
babaya döndü bu karanlık annem azalıyor
gövdemden çıkıp yerleştiğim bu çıplaklıkta yeni bir gövde
kalbim kendinin ortasında bir timsah atası durmuyor
zaman dar etime, zaman yokluğa cimri kara delik
yoruldum ol’maktan, ey ölüm! ey şairlerin kurt tanrısı!
ey gerçeğe ve korkuya sığmayan imge
beni bu lekeden al, sonsuz kire karıştır
kurusun ağaç köklerinde
karanlığında çoğaldığım babam!
Kapak: Max Klinger