Sonunda nadir de olsa görmüştük, geyik dili kullanan ağızları, filkulaklarını nadir de olsa
tenhalarda, yılkı atlarının sırtında büyüyen yüklerle, kafası karışık yerlere ihaneti harlayan
balyozların bakışlarında yanan yıkılan hükümranlıklarla, suya düşmüş bütün konuşulanlarla
görmüştük ya fıs diyormuş banlar, taze meyvalı akşamlar fıs diyormuş heman. Hayatların
boyu kısalıyormuş. Peştular sübülde. Çiçekler sübülde. Güz yanaklı hayınlar, sübüldeymiş.
Yunaklar kanrevan. Sunaklar, pırıl pırıl taze elvanlı karanlıklarını çıkarıyorlarmış torbalarından.
Sürdaim tutuklanan gizlerin çekiciliğiyle renklere sunaklanarak!
/
***
_____
ERKAN KARAKİRAZ’IN YORUMU
Yener Çetin, yolların şiirini akıtıyor evrende açık kalmış bir musluktan. Öyle yollar ki kadim halklara, kadim sözcüklere, kadim gelenek göreneklere uğrayarak çatallanıyor. Okurun karşısına türlü çeşit mahlukat, nebatat, medeniyet, savaş, yıkım, kurban çıkarıyor. Zaman zaman tenha, zaman zaman da işlek, kalabalık yollardan yürütüyor bizi. İnsanoğlunu temize çekiyor.
Çetin, bir tür sözcük kazısına girişerek sözcüklerin etimolojisine göz atıyor; bazılarını bitişik yazarak terimleştiriyor ya da onlardan yeni sözcükler yaratıyor (filkulakları, kanrevan, sürdaim, sunaklanarak). Kimi sözcüklerin daha eski kullanımlarını tercih ediyor (hükümranlık, meyvalı, sübül, hayınlar, yunaklar). Biçim olarak ise yollar gibi uzayan dizelerle kuruyor şiirini.
Şiirin bütününe koyu bir alacakaranlık hâkim ve çıkışsız, umutsuz bir karanlıktan ilk ışığın yavaş yavaş aydınlattığı bir tapınağa varılıyor. Bir sunak bekliyor orada insanlığı. Tanrılara kurban verilen bir varoluşun en karanlık tarafına dikiliyor gözler. Bu öyle bir karanlık ki pırıl pırıl, taze ve elvanlı da aynı zamanda.
Şiiri okurken 14. yüzyılda kâh ıssız kâh hıncahınç kalabalıklara karıştığım yollarda yürür buldum kendimi. Yener Çetin’in ‘Sübül’ başlıklı şiiri, arayışın, aynı zamanda da yitip gidişin şiiri. Bu kayboluşta, kendini duyuş, ardından buluş da gizli.
***